آیینِ فروغ

تیشه به ریشه ی اندیشه ای می زنی که رستنگاه اش نه در خاک که در حنجره ی دخترکانی ست که به گاهِ شعرخوانی، نفس از گلوی فروغ می کشند.
آیینِ فروغ هم که آدابِ "ماندگاری" ست..
می دانی؟
حتی صدا هم می ماند.