تمرین آداب احترام با کی‌روش
درس‌هایی که اگر بیاموزیم!
رامتین جباری
وقتی می‌گوید: «اگر در مسائلی مثل رزرو هتل، بلیط هواپیما اشتباه شود ممکن است اتفاقات بدی بیفتد. باید تجهیزات درستی داشته باشیم. کوچک‌ترین جزئیات می‌تواند تفاوت‌های بزرگی را ایجاد کند.» برای «مدیران» ما درس دارد. وقتی می‌گوید: «اگر مربیان باشگاه‌ها کاری با من دارند، موبایل من همیشه باز است، حرف‌شان را به رسانه‌های عمومی نگویند.» برای «مربیان» ما درس دارد. وقتی می‌گوید: «اگر فکر کنیم کار صعودمان به جام‌جهانی تمام شده، مطمئن باشید صعود نمی‌کنیم.» برای «بازیکنان» ما درس دارد و وقتی پیش از ترک تهران و سفر یک هفته‌یی به منامه و جاکارتا، بدون برنامه‌ریزی قبلی، با خبرنگاران مصاحبه نمی‌کند، به ما «اصحاب رسانه» درس می‌دهد.
مصاحبه‌های پیش و پس از مسابقه‌اش «لذت بخش» است. برای ما تازگی دارد. به‌اندازه، حرفه‌یی و متفاوت حرف می‌زند که کلاس درسی است برای برخی مربیان ایرانی تا فلسفه این گونه گفت‌و گوها را یاد بگیرند. کارلوس کی‌روش، پس از تساوی با بحرین در منامه می‌گوید: «برای زدن گل تساوی با سختی‌های زیادی مواجه بودیم و بازیکنان فرصت‌های خوب زیادی را از دست دادند. تساوی عادلانه بود.» او نه حریف را کوچک می‌کند، نه برای بزرگ جلوه دادن مساوی خارج از خانه در دقیقه 3+90، حرفهای پر سر و صدا می‌زند و تنها دلیل «غیرفوتبالی»اش به زعم ما برای از دست دادن دو امتیاز، یک نکته است؛ «بازیکنانم تحت تاثیر برد پر گل بازی رفت، برای تیم بحرین احترام قائل نشدند.»!
رمزگشایی واژگان «احترام» برای درک کلام کی‌روش، به فاصله پنج روز و پس از بازی برابر اندونزی است؛ «سه گل نیمه اول نتیجه احترام به حریف و گلی که خوردیم نتیجه دست کم گرفتن حریف بود.» بنابراین وقتی کارلوس از «احترام» می‌گوید یعنی «متعهد ماندن به تفکر حرفه‌یی»، «احترام به فلسفه فوتبال» و اینکه صرف‌نظر از توان حریف مقابل، «متمرکز» ماندن!
کی‌روش می‌گوید: «از مسابقه با اندونزی یک درس خوب گرفتیم، درسی که برای مرحله بعدی ما خوب است؛ باید همیشه رو به جلو حرکت کنیم و تمرکزمان را از دست ندهیم.» کارلوس ادامه می‌دهد: «باید به حریف، هر تیمی که هست، احترام بگذاریم. تا زمانی که به اندونزی احترام گذاشتیم و تمرکزمان را از دست ندادیم، 3 گل زدیم.»
حالا روشن می‌شود که «احترام»، اتفاقاً دلیلی کاملاً «فوتبالی» برای از دست دادن دو امتیاز منامه یا خوردن یک گل در جاکارتا است و مبارزه با عادت غلطی است که تیم‌های ایرانی پس از گل برتری «بی‌انگیزه» می‌شوند و مربیانی که می‌ترسند!
احترام به حریف با تفسیری که کی‌روش ارائه می‌دهد، حلقه اتصال اما مفقوده ی زنجیره ی موفقیت‌هایی است که همیشه سر بزنگاه! پاره شده است؛ پس از بازی با اندونزی، بخش فارسی سایت گل به موقع می‌نویسد؛ «حتی تیم برانکو هم در مرحله اول مقدماتی جام‌جهانی 2006 تا دقیقه 93 مقابل قطر در خطر حذف قرار داشت.» تیم برانکو و جام‌جهانی 2006 در حافظه تاریخی فوتبال ایران، نشانه صعود بی‌دردسر به جام‌جهانی است، اما همین صعود بی‌دردسر، در همین مرحله پیش‌مقدماتی، رنگ و بوی «حماسه» به خود گرفت و تا عزم ملی جزم نشد و طومارهایی که برای اضافه‌شدن خداداد به تیم‌ملی امضاء شد! و سفرهای شخصی دادکان به آلمان و رایزنی با وحید هاشمیان برای آشتی با پیراهن ملی اتفاق نیفتاد! راه صعود به مرحله دوم هموار نشد، که بی‌تردید علتش همین نداشتن «احترام» به اندازه کافی، برای حریفان، سطح مسابقات و مرحله پیش‌مقدماتی نزد مسئولان فدراسیون، کادرفنی تیم‌ملی و به تبع آن بازیکنان ایران بود!
با تساوی بحرین برابر قطر، صعود ایران قطعی و دیدار خانگی چهارشنبه 10 اسفند مقابل قطر، از حالا تشریفاتی شد. تیم‌ملی با کارلوس در راه رسیدن به برزیل 2014، یک مرحله بالا رفت. فرهنگ «حرفه‌یی-ورزشی»، کلاس برخورد با رسانه، سبک دیالوگ‌های ورزشی، کاراکتر و اندازه‌های جایگاه «سرمربی تیم‌ملی ایران» هم، یک مرحله به استانداردهای روز نزدیک‌تر شد. «اینکه بخواهیم به برد شش بر صفر مقابل بحرین یا چهار بر یک مقابل اندونزی فکر کنیم، صحیح نیست، بازی‌های گذشته تمام شد.»، کی‌روش می‌گوید.
{پی‌نوشت} چه خوب، اگر «تلویزیون» ایران هم، احترام به مخاطب را بیاموزد و یک مسابقه «ملی» را، بدون خرید «حق پخش»، از شبکه‌یی عربی روی آنتن سراسری نفرستد. بازی ایران با اندونزی به انضمام صدای گزارشگر عرب، پشت صدای عادل و عکس کوچکی از توپ فوتبال در چمن و آسمان آفتابی، بجای لوگوی شبکه عربی، توهین به شعور مخاطبی بود که «رسانه ملی»اش از ثروتمندترین رسانه‌های دنیاست.
پنجشنبه 26 آبان 90
شکی نیست که تیم‌ملی با کی‌روش هم، روزهای بد خواهد داشت و روزهای خیلی بد! که این قانون فوتبال است؛ شب بازی با بحرین هم، آن تیم‌ملی شب «جشنواره گل» نبودیم، جای خالی «خسرو حیدری» حس شد، حسین ماهینی آنی نبود که فکر می‌کردیم، پولادی برای شرکت در برنامه‌های تهاجمی دودل بود، نکونام انگار هنوز از باخت پر گل اوساسونا به رئال‌مادرید مایوس بود، آندو با مجتبی کمی غریبه شده بود و ذهن غلامرضا رضایی نیمه اول جایی بیرون از زمین بازی جا مانده بود، حتی ایرادهایی به چیدمان و تعویض‌های کی‌روش وارد بود؛ شاید اگر میداودی سهم بیشتری از دقایق بازی داشت، دروازه بحرین قابل دسترس‌تر می‌شد و یکی دو اشتباه دیگر که دست به دست هم داد تا جمعه‌شب، شب «تیم‌ملی ایران» نباشد، اما همین شبِ «بدقلق» آنقدر قدرت نداشت که «تیمِ کی‌روش» را زمین‌گیر کند!
