جاده، من وَ سایه

جاده..

قد کشیده، تا انتهای "ابدیت"

که خورشید

از تهِ آن بی نهایت، سر بِدر می آرد.

سایه..

گاه با من استُ

گاه در من،

یا من در پی اش،

یا که جا می ماند.

و جاده بلند! و بلندتر! می شود،

...

من

با سایه

در تَقلّا!