پرده آخر، امشب 23:15 ؛ «ایتالیا – اسپانیا»
یک مرگ در کمین دو زندگی موازی
رامتین جباری
آخرین پرده از نمایش معظم فوتبال اروپایی 11:15 شب به وقت
تهران روی صحنه استادیوم المپیک کی‌یف می‌رود. ورزشگاهی با ظرفیت هفتادهزار و
پنجاه نفر در قلب پایتخت اوکراین که میزبان سه بازی مرحله مقدماتی از گروه D و یک بازی از مرحله یک‌چهارم نهایی هم بود. ایتالیا در
همین ورزشگاه از سد انگلستان گذشت. اسپانیا، پای دوم فینال، هم مدافع عنوان
قهرمانی است و هم در رویای ثبت یک هت‌تریک منحصربفرد؛ فتح سریالی سه تورنمنت مهم فوتبال
که در کنار یورو 2008 و جام‌جهانی 2010 با بخت 50درصدی در سال 2012 کامل می‌شود تا
نام «ویسنت دل‌بوسکه» را با قهرمانی در یک جام‌جهانی و یک جام‌ملت‌ها کنار «هلموت
شول» آلمانی بنویسد. کسی که در راه افتخار با آلمان‌غربی برنده یورو1972 و کاپ
طلایی جهان در سال 1974 شد تا هلموت شول را جاودانه کند.
فینال
«ایتالیا - اسپانیا»؛ تکرار افتتاحیه گروه C است که با مساوی 1-1 در یک بازی محتاطانه و فکری به نفع
هر دو ختم به خیر شد. 2 تیر چهار سال پیش، «ایتالیا - اسپانیا» برگزارکننده یکی از
مسابقات مرحله یک‌چهارم نهایی یورو 2008 بودند. روزی که دو تیم در پایان 90 و 120
دقیقه بازی، بدون رد و بدل کردن گلی ناچاراً ضربات پنالتی را برای انتخاب تیم برتر
برگزیدند که با نتیجه 2-4 جواز نیمه‌نهایی را به نام اسپانیا صادر کرد. برای امشب
هم بیشتر کارشناس‌های یورو پیش‌بینی می‌کنند فینال 2012 به ضربات پنالتی بکشد. احتمالاً
دو دروازه‌بان طراز اول جهان ضریب شهامت را در هر دو سرمربی کارکشته کم می‌کند تا
با ریسک کمتری، در انتظار حوادث تعیین‌کننده، در امتداد همه دقایق ممکن بنشینند. شاید جالب باشد
که بدانید این اولین فینال جام‌ملت‌های اروپا است که هر دو کاپیتان تیم‌ها درون
دروازه‌ها می‌ایستند؛ بازوبندی که انگار چسبندگی دست‌ها را بیشتر می‌کند! دل‌بوسکه و چزاره پراندلی در همین تورنمنت برد در ضربات پنالتی را تجربه کرده‌اند
و این از دلایل اصلی برای چنین انتظاری است، هرچند تکرار حوادث نیمه اول «ایتالیا
- آلمان» و «بالوتلیِ شگفت‌انگیز» ممکن است همه معادلات را در همان شروع به هم
بریزد.
دقیقاً سه هفته پیش بود؛ بالوتلی در نمایشی مایوس‌کننده مقابل
اسپانیا در دقیقه 56 تعویض و آنتونیو دی‌ناتاله جانشینش شد. او 5 دقیقه بعد توپ را
به دروازه کاسیاس چسباند. دوربین‌ها بلافاصله روی صورت سیاه و گیرای شماره 9
آتزوری‌ها زوم‌این کردند؛ تلفیق عمیقی از خشم و شادی و جایگاهی که به نظر می‌آمد
به دی‌ناتاله واگذار شده است. یک بازی متوسط دیگر برابر کرواسی کافی بود تا مقابل
ایرلند نیمکت‌نشین شود. پراندلی علیه او مصاحبه کرد؛ «باید متوجه مسئولیت‌ها
باشد.» گل دقیقه 90 برابر ایرلند کمی وضعیت را متعادل کرد اما شاهکار خیره‌کننده‌اش
مقابل آلمان بالوتلی را به آیکان امروز فوتبال ایتالیا و محبوب‌ترین بازیکن بازی‌های
یورو تبدیل کرد؛ شرکت EA Sports سازنده بازی‌های معروف کامپیوتری فیفا در صفحه رسمی‌اش با
تصویری از شادی گل دوم ماریو بالوتلی می‌نویسد؛ «بدون شک یک شادی گل تازه به دنیای
EA اضافه شد.»
اسپانیا
که تا قبل از 2008 همیشه در حسرت افتخار بود، حالا ملاقات در بازی‌های فینال را به
عادت عمومی تبدیل کرده و این تکرار جای شهامت را در ساق‌هایشان به دیپلماسی داده
است؛ اسپانیای امروز مثل آلمان دهه 90 به فوتبال متفکر و نتیجه‌گرا گرایش دارد! دیگر
تیکی‌تاکای مکتب بارسا یک نمایش دلپذیر و اشتهاآور در تیم اسپانیا نیست، بیشتر
شبیه به یک استراتژی قدم به قدم شده تا سرنوشت بازی را تصاحب کند. دل‌بوسکه 61
ساله که پیرتر از سنش به نظر می‌آید جذابیت رقص فلامینکو را از اسپانیا گرفته تا
به دیکتاتوری ماتادورها در فوتبال اروپا ادامه دهد؛ «ما و ایتالیا در دو زندگی
موازی باید تمام آنچه را که از ما انتظار می‌رود انجام دهیم، همین.» پراندلی 54
ساله نیز با تیپی کلاسیک از یک مرد ایتالیایی که از افتخارات جهان مربیان جز دو
بار صعود به سری‌آ ایتالیا سهم دیگری ندارد قاعدتاً نباید به چیزی جز شکست پیرمرد
سبیلو و این فرصت تاریخی فکر کند که می‌گوید:
«از اسپانیا نمی‌ترسیم.»
شطرنج
مرگ‌بار امشب شاید با کمترین گل ممکن مختومه شود؛ اسپانیا در جریان بازی‌ها فقط
همان یک گل خورده از ایتالیا را در کارنامه دارد. در مقابل ایتالیا، با سه گل
خورده، همچنان مدعی است که سازمان دفاعی‌اش از هر تیم دیگری در اروپا موفق‌تر است.
در ترافیک پرهیاهوی امشب ستاره‌ها، نقش‌های تعیین‌کننده را مثلث لاجوردی «بوفون –
پیرلو - بالوتلی» و مربع اسپانیایی «کاسیاس – اینیستا – ژاوی - فابرگاس» ایفا
خواهند کرد. در کنار پیکه، راموس، آلونسو، دروسی و کاسانو؛ فکر نمی‌کنید برای شکار
ستاره، به جای آسمان، باید چشم به قلب پر تپش شهر کی‌یف دوخت!؟
یک‌شنبه 11 تیر 91
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر