جنگ اعصاب با یک‌میلیون نخل بی‌خطر
رامتین جباری
پیرمرد آن روزها هم سیگار کم نمی‌کشید، ولی حالا سیگار را با سیگار روشن می‌کند. دست‌های نسبتاً پشت پرده! سرنوشت او را برای وقتی با قلب کویر گره زد که خاطره تلخ یک دهه پیش را مقابل چشمانِ کم سویش، زنده می‌کند. منامه، یک‌شنبه29مهر1380؛ میروسلاو بلاژویچ مردی که می‌خواست با ایران مهمان رسمی کره یا ژاپن، برای جام‌جهانی 2002 باشد، رویای دوران پیری‌اش را، بی‌رحمی فوتبال با طعم کشک بادمجانی معاوضه کرد که در تاریخ ورزش ایران به ثبت رسید و حسرتی که به دل ایرانیانی ماند که هنوز سرخوش حماسه ملبورن بودند و باور نمی‌کردند از راهیابی به جامی بازبمانند که کره‌جنوبی و ژاپن از مسابقات مقدماتی‌اش معاف بودند! و تلخ‌تر لحظه‌یی که بازیکنان بحرینی، با پرچم آل‌سعود به شیوه اعراب رقصیدند! هرچند ماندگاری طعم صعود به جام‌جهانی 2006، رازش در شکست بحرین بود اما دل فوتبال ایران خنک نشد.
«ایران-بحرین» فوتبال نیست، جنگ اعصابی است که در قواره فوتبال جلوه می‌کند. «بحرین»، جزیره یک‌میلیون نخل، با 700کیلومتر مربع مساحت، در دایره واژگان ورزش ایران، نماد تیمی است بیگانه با فلسفه مسابقه، که نمایشی از فوتبال را ارائه می‌دهد که «تمییز» نیست. شب، کویر، سکوت و پُک‌های سنگین به سیگاری که با آتش «ایران-بحرین» می‌سوزد؛ چیرو که در مسیر حضور دوباره‌اش در ایران، ردپای یک «مدیر-دلال» پرونده‌دار هم دیده می‌شود، سختی حفظ جایگاه امروزش در کرمان، کم از لحظه‌های سخت پس از شکست منامه نیست؛ او اما، برای لمس شکست بحرین قلب «بی‌واسطه»یی دارد که پرهیجان خواهد تپید. چیرو این حسی را که فوتبال ایران به «بحرین» دارد، به خوبی درک می‌کند و برای کی‌روش بهترین‌ها را آرزو دارد. کارلوس کی‌روش دلیل دلخوش ماندن به «فوتبال ایرانی» خواهد شد اگر تیم‌ملی نه فقط برای 3 امتیاز، که آنها را به رسم «فوتبال» اما با صدای بلند بشکند. فیفا می‌گوید «ایران-بحرین» پرخطر است، «حیدرخان» از کوالالامپور برای نظارت امنیتی به تهران می‌آید!
سه‌شنبه 19 مهر 90
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر