استیلی یا مظلومی؛ کدام قربانی می‌شود؟
نبردِ چهارم در سالِ یک‌هزار و سیصد و داربی
رامتین جباری
بردهای متوالی پرویز مظلومی در داربی‌ها، با یک مساوی دو بر دو در آخرین رویارویی دو تیم متوقف شد، اگر استقلال-پرسپولیسِ جام ولایت را جدی بگیریم! و 18 آذر 90 را، مقابل سطر 73 فهرست داربی‌های تهران بنویسیم.
از سال 90 خورشیدی، آیندگان اهل فوتبال با داربی‌های پر تعدادش یاد می‌کنند که بی‌شک رازش در عدد این سال است؛ «90»، نماد اصلی یک مسابقه «فوتبال»! سال 90 جدای از داربی‌های پر تعدادش، شناسه دیگری هم خواهد داشت؛ «بدترین فصل حیات پرسپولیس»، فصلی که این تیم تا رده شانزدهم جدول رده‌بندی پایین رفت و با پایان هفته پانزدهم لیگ‌‌برتر، وقتی برای یک‌چهارم نهایی جام‌حذفی به مصاف رقیب سنتی‌اش می‌رود که استقلال با 13 امتیاز بیشتر در صدر جدول به تیم هشتم فخر فروشی می‌کند.
خاطره‌ها می‌گویند جام‌حذفی داستان دیگری است، هنوز فوتبال جزیرهFA Cup 2007-8 را فراموش نکرده، زمانی که پورتس‌موث در همین مرحله یک‌چهارم، من‌یونایتدی را در جهنم اولدترافورد حذف کرد که با شکست چهار بر صفر، آرسنال بدقلق را کنار زده بود تا مربع شگفتی‌های انگلیس با حذف چهار راس لیورپول، آرسنال، چلسی و منچستر، پیش از نیمه‌نهایی تکمیل شود و اثبات چندباره یک جمله به شدت کلیشه‌یی که «جام‌حذفی جام شگفتی‌ها است» و نتیجه‌های غیرقابل انتظار، که از خصیصه‌های ژنتیکی تورنمنت‌های بویژه «تک‌حذفی» شده است.
برای پرسپولیس و هوادارانش اما، هیچ چیز بدتر از این نیست که احتمال غلبه بر استقلال را، به حساب شگفتی‌های «جام‌حذفی» بگذارند و به چشم پورتس‌موثی دیده شوند که به مقابله با آبی‌پوشانی می‌رود که با نقاب من‌یو، شکست‌ناپذیر جلوه می‌کند؛ هرچند که با اعلام تاریخ «داربی حذفی»، رویانیان روی خط نود، بی‌خبر از اثر مخربی که بر روحیه مبارزه‌طلبی تمیش می‌گذارد، می‌گوید: «ما بازی نمی‌کنیم، به ما جفا شده است» و آب پاکی را روی ته مانده‌ی امید، برای «احیای پرسپولیس» می‌ریزد! استیلی که از جنس فوتبال است ولی، خوب می‌داند استفاده از تبصره «شگفتی‌سازی» در جام‌حذفی چه میان‌بر معجزه‌آسایی است! راهِ در رویی که «علی‌دایی» را –با چاشنی سوءمدیریت کاشانی- تا روزی که پرسپولیس، «پرسپولیس» شود، به قالب یک اپوزیسیون قدرتمند درآورد! که حالا با کاهش سهمیه آسیایی ایران، این «جام» استراتژیک هم شده و اگر برای عنوان «قهرمان» در فوتبال ایران، گریز از کوچه‌های پشتی است اما برای رسیدن به لیگ قهرمانان آسیا، مسیر کوتاه، مستقیم و مطمئنی است.
جشنِ دلواپسی برای داربی بازها
پسران آبی و قرمز برای چهارمین بار و به اندازه دو فصل کامل، در کمتر از 10 ماه به مصاف هم می‌روند تا از 10 فروردین گذشته تا جمعه پیش رو، «داربی بازها» روی ابرها سیر کنند، گرچه همه سهم کری‌های بعد از بازی به رنگ آبی بوده و دوآتشه‌های پرسپولیسی تنها شریک استرس و هیجان و مالک بی‌چون و چرای تلخی شکستش بوده‌اند یا حسرت کمی برد در آخرین بازی غیر رسمی!
برای همین چشمان حمید و تیمش روز جمعه در انتظار بخت خوشی است که در جام‌های حذفی به قرمزها لبخند می‌زند؛ دو قهرمانی در دو فصل گذشته و دو مصاف حذفی این تیم با استقلال در سال‌های نسبتاً دور، نقطه‌های عطف این خوشبختی است که به اسم پرسپولیس ثبت شده است. آن سوی میدان اما مظلومی که پس از «رفت و برگشت»، لقب «دوبله سوبله» را به خوبی برای خودش جا انداخت، در مقطعی چشم انتظار برد چهارم است که بهتر از هرکس دیگری می‌داند تا چه حد «استقلال» مستعد «بحران» است، انبار دینامیتی که یک جرقه دیگر! برای نابودیش بس است.
تقویم تاریخِ جام‌حذفی، تنها دو «داربی» را به یاد می‌آورد؛ 19 اسفند 67 و 20 تیر 78، به ترتیب دوئل‌هایی بودند برای مرحله یک‌چهارم نهایی و تصاحب جام در فینال؛ که هر دو به کام پرسپولیس شد و اکنون پس از 149 ماه از تیرماه 78، این کامیابی تاریخی از معدود وزنه‌های روحی برای اردوگاه سرخ است.
آیا بالاخره سکه شانس برای حمید خوش می‌نشیند؟ یا مظلومی طلسم استقلال را برای داربی‌های حذفی هم باطل می‌کند تا لقب تازه‌تری بگیرد؟ داربی73 از بی‌رحمی‌هایش، جدای حذف یکی از دو تیم، گرفتن یک «قربانی» است؛ «شکست» در این جمعه پائیزی از بین حمید یا مظلومی، یک قربانی می‌گیرد؛ نفر اول بلافاصله، دومی شاید در آینده‌یی نه چندان دور! و «برد» که تک بلیط سرزمین «سعادت» را به اسم «مرد برنده» رزرو می‌کند. این سرنوشت محتوم این داربی است؛ جایی که هیچ چیز نهایی نیست حتی زمانی که نهایی به نظر می‌رسد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر